Ju-Jitsu, tradycyjna japońska sztuka walki, to dosłownie "sztuka ustępliwości" (ju-łagodność, jitsu-umiejętność, sztuka lub metoda). Od wieków stanowiła tradycyjny element szkolenia samurajów. Do dziś nie wiadomo kiedy tak naprawdę powstała. Wiadomo natomiast, że po raz pierwszy informacje o ju-jitsu pojawiły się w XVII w.
W przeszłości mistrzowie ju-jitsu zapoznawali się z dwiema lub trzema metodami walki i opracowywali nowy system zakładając własną szkołę. Do czasów współczesnych ju-jitsu, w zalezności od szkoły, obejmuje więc różne formy i techniki walki. Wszytskie podporządkowane są jednak zasadzie "ustępliwość pokonuje siłę". Oznacz to, że ju-jitsu jest przede wsztskim sztuką samoobrony. Istnieją także inne maksymy. W XIX w. pojawiły się zasady: "ustąp aby zwycięzyć", "czyncie dobro, dla dobra ogółu".
Przez wieki system walki ju-jitsu przeszedł ogromne zmiany. Z elitarnej, samurajskiej sztuki wojennej zmienił się w ogólnodostępną formę walki przydatną w czasie pokoju; przybrał też formę dyscypliny sportowej, czyli judo. W takiej właśnie postaci ju-jitsu zostało przedsatwione kulturze Zachodu.
Autorem artykułu jest Kamila H. uczennica Publicznego Gimnazjum nr 3 w Świebodzinie, mistrzyni Polski w pływaniu stylem dowolnym na basanie pięćdziesięciometrowym